Weblog

Het grootste deel van de afwerking zit er op.
Aan beide einden zijn de franjes gedraaid en op "bevel" van mijn klant niet afgewerkt. 
Op de foto's diverse bewerkingen van het draaien van de franjes.
     draaien, knoopje leggen, klaar.

De Belgische vakman is geweest. De problemen zijn opgelost.
De werkzaamheden verliepen spoedig en zonder echte obstakels. 
Zoals steeds is hij vriendelijk, correct, een taalgebruik om van te smullen. 
Hij spreekt mij steeds aan met "U", noemt me wel bij naam, zoals ik hem met "jij" en voornaam aanspreek.
En dat gaat moeiteloos.
Hij heeft een uur of twee nodig om alle herstellingen te doen, wil dan niet langer blijven, er is nog een werk dat wacht.
Ik vraag hem nog of ik bij een eventuele verhuizing een beroep op hem kan doen, met demontage en opnieuw opbouwen elders.
Hij knikt terwijl ik spreek al instemmend: "Dat is geen probleem!". 
En ik vind dat een geruststellende gedachte.

En zaterdag was het dan eindelijk zover.

De wade wordt van de doekboom gerold nadat het uiteinde losgeknipt is van de kettingboom. Mijn gast is nerveus, een beetje gespannen, want dit is de eerste keer dat de wade in zijn geheel zichrbaar is, zij toont zich voor een select publiek in volle glorie.
In oktober 2024 ben ik begonnen aan deze opdracht, niet wetende wat er zou komen, ongewis over het verloop, min of meer een sprong in het diepe.
Gewapend met een wijnkoeler, een fles champagne, een boeket Pinksterbloemen in de geschatte kleur van de binnenkant van de wade staat mijn klant voor de deur. 
"Ja, want dit is toch hét moment, nu gaat het gebeuren, we gaan het zien. Ik ben zó benieuwd."
En niet de enige, het is voor iedereen voor het eerst dat we het resultaat onder ogen krijgen.

We gaan naar boven. Het getouw is vrijgemaakt van alles wat normaal opgestapeld her en der in dozen en kratjes onder handbereik ligt.
Ik geef wat aanwijzigingen, ook aan mijn betere helft. Zij maakt wat filmpjes van het proces.
Gast krijgt een schaar en de eerste draden worden doorgeknipt.
"Kan er niks fout gaan? Stel je voor!"
"Knip rustig verder, er kan niets gebeuren."
"Ja, je weet maar nooit!"
"Knip."
De laatste draden, ik vang de aanknoopstang op. We lopen naar de voorkant van het getouw. 
"Nu trek je rustig het hele werk naar je toe. Hou het in de volle breedte en vouw op als je niet verder kunt."
Dat gaat heel behoorlijk, bij elke draai knarst een metalen "ding" over ander metaal, met een snerpende kreet. Het wordt een heel pak.
"En nu?"
"Leg het hele pak maar op de grijze doek. Ja, en nu gaan we aan deze kant de aangeknoopte draden van de stang schuiven." Dat doen we met z'n tweeën met wat gewriemel schuiven de knopen van de aanbindstang. Het resultaat volgt snel, het pak weefsel ligt op het grijze doek. Ik buig naar voren, pak het hele werk op en overhandig het aan mijn klant. Die kjikt, streelt, voelt en zegt even niets. 
"Dank je wel, Hans. het voelt lekker aan. Wat een gewicht en wat een werk."

Om de lap in zijn geheel te zien gaan we naar de overloop en slaapkamer. Het is een hele lengte, niet echt te schatten hoeveel meter. De zwarte kant toont zich nu, we zijn veel benieuwder naar de binnenkant.
Dus omdraaien.
"Wauw, echt heel mooi. Ik vind het echt bijzonder, heel mooi. Jullie ook?"
We kunnen niet anders dan beamen. 
"Ja, het ziet er heel fraai uit. Ook de vele kleuren die de ups and downs in je leven symboliseren doen het goed. En het is ook voldoende lang om er in íngewikkeld te worden."
"Je krijgt hem niet mee, nu ga ik van de resten ketting franjes draaien, zo gaat niets verloren."
 Opgestapeld, beide kanten zichtbaar, deels van franjes voorzien, één lange doek voor een hoger doel. Het volledig afwerken zal nog enige tijd kosten.
"Maar het mag niet te netjes worden, er mag gerust een fout zichtbaar zijn. Het leven is niet foutloos!"

Tiny rolt het doek op, we gaan naar beneden, de lunch wacht.
Om het moment te vieren, maken we de Champagne open, schenken in, klinken op het resultaat en wensen ons alle goeds.
En nemen een slok.
Proost, op het leven. 

Woensdag 4 juni 11.58 uur.
De laatste inslag wordt gemaakt!
De opdracht is tot een goed einde gebracht.
En, hoe wonderlijk, de laatste 30 cm weefden als vanzelf, zonder enige fout of hapering.
De kettingdraden gingen niet lubberen, er bleven geen schachten achter, alsof er niets mis kon gaan.
Ik heb direct een bericht met foto naar mijn opdrachtgever gestuurd. 
Een entthousiast antwoord kwam terug.
We hebben afgesproken om zaterdag officieel de draden door te knippen. En dat wordt dan de handeling van de ... juist!
De spanning is van het getouw gehaald, het doek kan "ontspannen".
  Twee lege of bijna lege spoelen rusten op het geweven doek.

Het kwam alledrie voorbij vandaag.
We waren vroeg op, een onrustige nacht met meerdere sanitaire stops.
Kan, met 83 jaar.
De dag was verdeeld in twee, drie delen. Een ochtend zonder veel omhanden te hebben. Na wat huishoudelijk werk heb ik het getouw ingeschakeld en weefde zes keer  het rapport, goed voor 120 inslagen.
De middaguren werden besteed aan het bijwonen van een crematieplechtigheid, weer in het crematorium waar ik gedemonstreerd heb tijdens de open dagen, wat jaren geleden.
Nu woonden we de uitvaart van een zus van mijn zwager bij. Het was werkelijk op het nippertje, de laatsten die naar binnen liepen waren wij! Er was geen enkele plaats meer vrij. maar de medewerkers brachten stoelen en een bank naar binnen. Dat was heel goed zitten.
Het betekende dat we na de afscheidsdienst als eersten langs de kist konden lopen om even stil te staan bij de overledene. 
's Morgens weef je aan een wade, de laatste  centimeters, een paar uur later zit je in een uitvaartdienst.
Zij was een plezante tante, altijd goed voor een opgewekt praatje, intelligent, grappig, vol belangstelling voor wat er maar voorbij komt.
Er was veel belangstelling.

Bericht van de Belgische connectie! Hij komt a.s. dinsdag, na Pinksteren, om enkele problemen op te lossen.
Nu is het zaak dat ik vóór die tijd de wade tot het einde toe geweven heb. En zoals het er nu uitziet gaat dat lukken.
Het zou mooi zijn om de laatste inslag met enig feestelijk vertoon af te maken. Om dan de spanning van het weefsel te halen en aan de achterkant van de ketting de schaar in de lap te zetten.
Wat dan volgt is het afwerken van de ketting. De resterende draden worden verwerkt in gedraaide franjes, afgezet met een knoop. En dat gebeurt dan aan voor- en achterkant.
Hier en daar stop ik dan nog wat losse draadjes in.
Nog enkele foto's en dan, ja, dat was het dan!

Weer een stap verder.
De verzwaring aan de beide uiteinden zijn over de achterbalk geholpen. Dat is één, en de evenaar is eveneens uit de ketting gehaald, dat is twéé!
Bij een volgende beurt gaan dan nog de kruislatten uit de ketting en dat betekent dat er wat meer ruimte is.
Het scheelt toch een paar centimeters extra weefsel. 
En daarmee heb ik voor vandaag een punt gezet.

Het gaat hard nu. Met minder dan 10 cm per dag neem ik geen genoegen meer!
Er zijn zelfs dagen dat ik 20 cm haal. Reken daarbij dat het allemaal dubbelweefsel is, dat wil zeggen 10 cm weven is 20 cm weefsel.
Alle ketting is al van de kettingboom, stilaan schuift het op naar de achterbalk.
 Een fles azijn aan de ene kant, een bos bouten aan de andere kant zorgen ervoor dat de zelfkanten, de zijzomen, strak gespannen blijven.
Dat zorgt weer voor een mooiere afwerking.
Maar:
"Het hoeft niet zo heel mooi te worden, mijn leven was ook niet altijd even mooi. Er waren periodes dat het op niks leek, net zo goed als dat er heel mooie tijden waren. Er mag gerust hier en daar een knoopje zichtbaar zijn."
Aldus de uitspraak van mijn  klant. En klant is koning, dus U vraagt, wij weven.

Deze keer gaat het over de wade die klaar ligt voor mijzelf. 
Alweer wat jaren geleden heb ik die gemaakt, samen met die voor mijn betere helft.
Mijn wade heb ik ge"weven", op een ondergrond van een weefsel met fouten, onverkoopbaar. Allerlei resten garens heb ik samengevoegd tot dikkere draden. Die draden heb ik doorgeregen op de foute ondergrond.
Om er een heel persoonlijke tint aan te geven vroeg ik mensen die wat betekend hebben, of nog betekenen in mijn leven "iets" te maken om op die wade te bevestigen. Iets wat ze zelf de moeite waard vonden, of vonden aansluiten bij de relatie die we hadden en hebben. Borduurwerk, haakwerk, tekening, applicatie, tekst, whatever. En dat is een hele verzameling geworden.
Al die bijdragen worden bevestigd op een apart geweven loper, die als sluitstuk over de dichtgevouwen wade komt te liggen. Op die manier wordt het lichaam nóg minder herkenbaar.
 Een fragment van de geleverde bijdragen.
En er tussendoor zie je een  klein fragment van de geregen ondergrond.
Er ontbrak nog een werkstuk. Ergens in de 90-er jaren van de vorige eeuw had ik in de klas een stagiaire die "het" direct in de vingers had. Al snel wist ik dat het een heel goede leerkracht zou worden. Die kreeg een baan bij mijn andere helft op school en zodoende bleven we contact houden. Een jaar of zo geleden organiseerden enkele collega's een reünie. En daar kwam de bijdrage ter sprake. We zijn een jaar verder en gisteren kreeg ik dan toch het kunstwerk. Wel een heftige lofzang op de mentor die ik destijds was.
Een mens zou van minder blozen!
Los van het werkstuk was het een heel genoeglijke middag, er kwamen heel wat oude runderen uit diverse sloten langs. 
Ik ben er heel blij mee.
Bij die gelegenheid heb ik mijn wade uit de verpakking gehaald en ja, ik ben er nog steeds tevreden over. Ze beantwoordt nog altijd aan wat ik probeer uit te drukken.
Natuurlijk kwamen ook de dagen langs dat ik in het crematorium zat om voor eventuele belangstellenden uit te leggen hoe je zo'n wade kunt gebruiken. Er kwamen allerlei vragen.
Dat was bij gelegenheid van 100 jaar cremeren in Nederland.
Geen opdrachten.
En heeft niets te doen met de wade waar ik nu aan werk.

Vandaag hebben we een "vrije" dag genomen. Een uitstapje naar Aken. De verzameling Musikengel is weer uitgebreid met een nieuwe muzikant, een "Engel mit Viola da Gamba". 
Maar toch even terug naar het weefwerk waar ik dagelijks aan werk.
En gisteren bereikte ik weer een punt, vier en een halve meter is geweven!
Met een duidelijke markering stuur ik dan een foto naar mijn "klant".