Weblog

  Ooit, ergens in de jaren '80 van de vorige eeuw maakte ik dit beeld van wat toen helemaal "Queen of Rock" genoemd werd.
Mijn tribute noemde ik s-Tina, spreek uit: Sjtiena!
Tina Turner, na een ongelukkige verbintenis met Ike Turner en scheiding verder gegaan met zijn naam en haar talent. 
Ze groeide uit tot een wereldster. Trok stadions vol, haar leven werd verfilmd, een musical beleefde vele uitvoeringen, een brok energie.
En nu kwam het overlijdensbericht. Zij is 83 geworden, overleed in Küssnacht in haar huis.

Eindelijk heb ik vanmiddag de laatste delen van de ketting geschoren. Het proeflapje staat nog op het getouw, daar moet nog even verder gewerkt worden. En dan begint het opbomen, door de hevels halen, in het riet schikken, aanbinden, controleren op fout-doorgehaalde draden, aanbinden (eventuele fouten), programmeren en " beginnen weven", zoals dat in Gent genoemd werd.
Zestig cm breed, tien draden per cm, in boven- en onderketting gaat het een heel karwei worden.
Ik hou u op de hoogte.

 Met stukjes en beetjes kan ik de ketting verder scheren. Krijg dan wel een kleine rekening te vereffenen maar dat weet ik van te voren. De buitenste ring is het tweede deel van de ketting. De combinaties van onder- en bovenketting zijn niet helemaal willekeurig, ze wijken wel af van het eerste deel. Dat zal duidelijker te zien zijn als de hele breedte op het getouw staat. Dat kost nog wel een paar dagen. 

 Het resultaat van een knutseluurtje door een handige klusser. De SOLAR-lamp lag al enige weken te wachten op montage. En gisteren had hij eindelijk tijd. Weliswaar tussen een paar andere werkzaamheden door, maar toen was het dan gefikst!
We hebben nog nooit zo verlangend uigekeken naar het duister worden als gisteravond. Glunderend staat mijn betere helft bij het stralend resultaat.
Dank je wel, klusmeneer.

 Dat ik weer op weg ben betekent dat de blessures aan schouder en bovenarm aardig herstellen. Helaas is het resultaat van de echo niet zo positief. Ernstige vormen van artrose , twee aan pezen, twee aan de botten. De fysiotherapeut heeft vanmorgen een klein uur uitleg gegeven van wat er allemaal mankeert. En hoe ik daar mee moet omgaan. Hij gaat aan de slag met een programma met oefeningen om de gewrichten zo veel mogelijk te verstevigen en te ontzien. Rekening houdend met mijn hobby's, die mede oorzaak kunnen zijn van de artrose.
We zullen zien.
Op de foto zie je een derde van een nieuwe ketting. De lengte is 3.70 meter. Het gaat een dubbelweefsel worden met 10 draden per cm. Het getoonde deel is 20 cm breed. De ene laag zijn 200 draden, het andere deel 400 draden. En dat bij de genoemde lengte levert een totaallengte op van 600 x 3.70 meter = 2120 meter materiaal in 20 kleuren en 2 kwaliteiten. Doorrekenend naar de volle breedte levert dat 6.360 meter garen op. 
En dan nog de inslag....

Om een uur of  één hadden we lang genoeg gekeken naar alle bombarie rond de kroning van Charles III en Camilla.
Een overdaad aan uniformen, paarden, royals, uitbundig verklede feestvierders, dagenlang al langs de route aan het kamperen.
Om een glimp op te vangen van de nieuw gekroonde koning en koningin van alle Britten.
Een ceremoniële dienst vol symboliek, historische kleding, geestelijkheid, het ging maar door en het ging maar door.
In de middag hadden we een bezoek aan een expositie gepland. Een goeie kennis tekent hyperrealistische portretten van dieren.
Ze gebruikt een foto als uitgangspunt, maar tekent nauwgezet op speciaal papier met krijt een portret.
Heel knap, met veel geduld.
En met een bijzonder resultaat.
Om de dag feestelijk af te sluiten gingen we naar een voor ons nieuwe eetgelegenheid, " Bie de Veldwachter" in Amstenrade.
Een heel prettige verrassing, qua inrichting, qua kwaliteit en bediening, qua sfeer.
Zeker de moeite waard om er terug te komen, ze hebben een uitgebreide kaart.
Een bekroning van een speciale dag.
 

En het zou fijn zijn als dan meteen ook maar de beloftes die deze mei toegezegd worden  in vervulling gaan:
terrasje pikken,
tuinwerk doen,
wandelen,
kasteeltuinen opzoeken en bewonderen,
een dag naar het strand,
slenteren door een mooie stad,
de weekmarkt afstruinen naar koopjes,
afdingen op een kilo verse asperges,
....

Wat mij betreft mag het april blijven!
 

Vraag me niet waar ik de dagen aan besteed heb, ik kan het niet meer benoemen.
Verder dan boodschappen, fitness, gedoe met oude apparatuur die overgebracht moet worden naar nieuwe, 
de problemen die daarbij opgelost moeten worden door neef van nummer 8, afspraken maken voor een echo en foto
van de rechterschouder die nog steeds opspeelt, na vijf weken alweer, een keer uiteten met de jongelui, af en toe 
wat wandelen, oude rekeningen zoeken, nee, verder kom ik niet.
En dan ben je weer een week verder.
Weven is nog steeds niet goed mogelijk.
Jammer!

Deze week startte met een controle bij de oogarts.
Een blikveld-onderzoek.
Dat wil zeggen, op een knop drukken als je een lichtflits ziet. Boven, onder, links, rechts, voor, achter,fel, zwak, groot, klein, piepklein, snel achter elkaar, vertraagd,
en daarbij rust je kin op de harde rug van twee verdiepingen waar ook de kin in kan rusten.
Strak naar voren kijken, en kijken, en kijken.
Best wel vermoeiend, maar er hangt wel vanaf of je mag rijden of niet.
De uitslag kreeg ik direct na de test: perfect!!
Ondanks dat ik met één oog maar zie.
Er is geen beletsel om te rijden.
Welnu, dat heb ik gisteren, dinsdag, in praktijk gebracht. Na ruim vijf maanden weer achter het stuur. 
Het ging me goed af.

Mijn betere helft haalt me uit de krant met de opmerking dat ik echt moet komen kijken.
Ze is in de serre en wijst naar de grond. "Kijk eens, een regenworm die binnen gekomen is. Hadden we al vaker, maar nu zitten er mieren op, wel honderd!"
Ik ga kijken en jawel, een gruwelijke dood moet deze worm gestorven zijn. Niet te tellen mieren krioelen om en over het beest heen.
Hoe ze de prooi naar hun nest krijgen gaan we niet zien.
Tiny veegt de hele scene met een tissue weg, vuilniscontainer heeft nog plaats.
Maar eerst heb ik een foto van gruwelijkheid in dierenland gemaakt.

Het is al bijna vier weken geleden dat ik een stevige val maakte in Maastricht.
De blauwe vlekken trekken weliswaar weg, geen zwelling meer, wel nog kleur,
maar de klap die ik opving met de rechterzij doet zich nog steeds gelden. 
Ik probeer een nieuwe ketting te scheren, maar helaas, na luttele minuten moet ik al stoppen.
De veelvoudige herhaling van de inslagbeweging is evenmin een succes.
En dat betekent niets anders dan geduld en wachten.
Als je in een groep spint ga je bijna vanzelf mee met die groep.
"Ik trap wel wat mee, maar doe het heel rustig aan!", dat kun je wel willen, het peleton trekt je gewoon mee.
En dan klem je het stuur vast. Om al gauw de rekening gepresenteerd te krijgen.
Dus..niet doen, geduld, dagelijkse fysio oefeningen en hopen op een spoedig herstel.