Weblog

Tja, dan word je op een morgen wakker en je realiseert je dat je jarig bent. Je hoeft er niets voor te doen, je krijgt het cadeau. Met alle leuke en vervelende en overbodige en noodzakelijke en lekkere attenties.
Ja, ik ben nu al drie dagen 82! Toen ik 80 werd vond ik wel dat ik vanaf toen OUD was. Gelukkig viel dat best wel mee, na een halve dag wist ik niet beter dan dat ik nu dus 80 was.
En vanaf toen verliepen de dagen in gezapige regelmaat, in een aangepast tempo, met de dagelijkse besognes die bij een pensionada-leven horen. 
Zelf vind ik dat ik nog best vooruit kom en kan. Natuurlijk lever je stilaan wat plusjes in, krijgt er minnetjes voor terug, maar als je je daar mee tevreden kunt stellen, dan valt het nog mee. 
Verzet tegen de stille teloorgang levert maar stress op waar jezelf het meest mee te doen hebt en die jezelf en je leven versombert.
Niet doen dus!
Gewoon verder gaan.

Het werk staat onder een ongelukkig gesternte! Ben ik goed bezig, het werk ziet er goed uit, ik ga weer aan het getouw zitten, begin met inslaan, knnapp!, een draad breekt. En de ellende van waar moet ik zoeken en inrijgen en doorhalen begint opnieuw! Maar daar ga ik later tijd aan spenderen.
 Dankzij de niet aflatende moeite die mijn betere helft doet, hadden we na een uurtje zoeken en voorzichtig uit elkaar halen de draden weer in de juiste volgorde door hevels en rietopeningen gehaald. Wat was nou de oorzaak van alle gedoe? De gebroken draad had ik opnieuw aangeknoopt aan een -ook nog met verkeerde kleur- nieuwe draad en ik had niet in de gaten dat deze draad onder een drietal andere draden doorliep. Bij de wisseling van de schachten werden die draden mee opgetild! Dus: vlotters. Het herstel kost veel moeite en veel tijd.

Maar nu kon ik wel weer door, ik heb toch al 58cm geweven.
 

  De afgelopen dagen heb ik, hebben wij, meer dan genoeg tijd besteed aan het oplossen van een verkeerd draadje. Een uitgebreid verslag was het resultaat. En nu kan ik dan weer aan de slag. Wat een opluchting als je ziet dat het helemaal goed zit. De panamabinding heb ik zó doorgehaald dat er op regelmatige plekken variaties te zien zijn. De foto toont het begin. Na 12 inslagen verwissel ik de kleur in de volgorde van de ketting. Dus,  afknippen, terugstoppen, nieuwe draad in de spoel leggen, in de volgende opening door de ketting schuiven, aanleggen, na 12 inslagen afknippen, uiteinde instoppen, volgende kleur nemen en zo maar verder.

De wanhoop nabij, geen resultaat, wat moeten we nog bedenken hoe we dit probleem oplossen? We gaan shoppen! Toch al mijn favoriete bezigheid, maar nu leidde het wel af van het probleem. Om het nog wat makkelijker te maken, aten we in een lunchroom een heel lekkere erwtensoep, royaal gevuld met groenten en vlees. Scheelde mij een uur of zo in de keuken staan. Shopping heeft nog wat opgeleverd ook.
Thuisgekomen toch weer naar boven, op zoek naar waar het fout gaat. Deze keer met een felle lamp. En ja hoor! Ik kon het eerst niet geloven, maar nōg eens kijken leverde resultaat op. Twee draden zaten over elkaar heen, de een tilde de andere op, die daardoor niet diep genoeg kon gaan om een binding te maken. 
Maar het duurde nog een klein uur voordat we eindelijk de schuldigen uit elkaar gehaald hadden en opnieuw door de rietopeningen konden halen. 
Weer aanbinden, weer programma, weer intrappen, weer de spoel door de opening en weer kijken naar het resultaat.
Foutloos!

De kers op de taart: Het garen waar ik al zo lang op wacht is gearriveerd.

 

Het geklungel met het passend krijgen van één draadje was me even te veel gedoe.
Met hulp van mijn betere helft hebben we vanmorgen de kettingdraden door de rietopeningen gehaald. Dat is nu dan in orde.
Maar toen..
Ik startte de masjien, programma, inslag, en jawel hoor, het vermaledijde draadje is nog steeds niet te animeren om gewoon mee te doen!

  De eerste inslagen waren heel bemoedigend. Helaas, niet voor lang. Na een royale centimeter weefsel zag ik zelfs dat er iets niet goed zat. Éen draad wilde niet meewerken, hij bleef steeds in de hoogste stand en werd niet meegeweven met de rest. Hij hing los in het geheel. En dan zit er niets anders op dan uitpluizen waar de fout, want dat is het, ergens zit. Voor mij was dat een bitter moment. Omdat mijn linker oog niet meedoet zoals dat hoort, kon ik zoeken wat ik wilde, ik kreeg de fout niet boven water! Dat was gisteravond, ik heb het zoeken gestaakt. 
Om vanmorgen verder te gaan, evenwel met de gewaardeerde hulp van mijn betere helft. Zij heeft op dat gebied een zekere reputatie. Maar nu moest zij alle zeilen bijzetten. Een heel gepuzzel om uit te vinden waar 't 'm in zat. Uiteindelijk heb ik de hele bundel waar het om draait losgeknoopt, apart genomen en opnieuw door de hevels gehaald. Weer door de rietopeningen en weer opnieuw aangebonden. Proefdraaien. Helaas! Weer dezelfde misser.

We zijn een paar uur verder.
Die tijd heb ik voor de TV doorgebracht met het bekijken en het commentaar leveren op de "Rosenmontagszug in Kölle". Een eindeloze tocht, samengesteld uit trommel- en fluitkorpsen, veel muziek, praalwagens die de politiek hekelen, en...massa's snoepgoed in de toeschouwers langs de route werpen. Het hoogtepunt van de stoet is de prinsenwagen die de zaak ook afsluit. De jongeman die tot Prins werd uitgeroepen gooit met twee handen tegelijk vrachten cadeautjes, bloemen, en duizend handkussen naar de menigte. Als je daar niet middenin staat en mee zingt en host is het een nogal taaie vertoning.

En nu heb ik de ketting weer losgemaakt, weer opnieuw door de hevels en de rietopeningen getrokken. Helaas zie ik niet duidelijk of ik twee of vier draden door één opening haal.
Daar komt mijn hulp weer om de hoek kijken. Nu speelt ze even piano, weer een nieuw stuk.

Vandaag heb ik de bundels per twee aangebonden aan de roede die verbonden is met de doekboom. Met een platte knoop leg ik de bundels vast. Dat gaat over minstens twee ronden. Eerst vastbinden, dan alle knopen nog een keer nalopen en  vastleggen met een tweede knoop. Handmatig controleer je of alle draden gelijke spanning hebben, "Dat voel je!". Tenslotte draai je de doekboom een eind door, waarna je opnieuw de spanning met een handdruk nagaat. De laatste handeling is dan de spanning op de kettingboom wat opvoeren. 
Ja, en dan kan het te weven programma ingevoerd worden en het proefweven kan beginnen. Altijd een spannend moment.

En wanneer je dan met voldoende geduld telkens twee draadjes door één rietopening hebt gehaald, dan krijg je al weer een beter beeld van wat het gaat worden, hoe het er gaat uitzien. Dan heb je 220 keer twee draadjes in de handen gehad en door een opening getrokken. Het weefsel meet nu 44 cm, dat zijn teruggerekemd 440 kettingdraden!
   Totaalbeeld van de breedte en een close up.
De volgende stap is het aanbinden van deze bundeltjes aan de doekboom, dat is de rol waar het geweven materiaal wordt opgewonden. De volgende stap is het plaatsen van de doekboom. Daaroverheen ligt de roede waar omheen de draden in bundels van twee geknoopt worden.

Helaas schiet het met het nieuwe garen niet zo snel op als ik gehoopt had. Daarom heb ik maar een nieuwe ketting geschoren met bestaand materiaal uit de voorraad. Die voorraad lijkt nauwelijks te slinken, terwijl ik toch heel wat lege klosjes heb verzameld om te retourneren bij een volgend bezoek aan de garenwinkel. Van acht klosjes verschillende kleuren katoen van gelijke dikte weef ik een shawl. Verdeeld over vier groepen kan ik vier verschillende bindingen programmeren en zo een gevarieerd weefsel maken in acht verschillende kleuren. Het leunt tegen de lap die ik weefde voor de Kerst- en Nieuwjaarskaarten van dit jaar.
Ik hou u op de hoogte.
    De achterkant van het getouw. De ketting is voor een deel opgeboomd, een deel is al door de hevels gehaald.
De voorkant. De draden die de ketting vormen zijn al voor een deel door de hevels gehaald en wachten nu op het doorhalen door de rietopeningen. Dat gebeurt pas als alle draden een plek hebben in een heveloogje.
Deze warboel wordt misschien vandaag al door de rietopeningen gehaald en aangebonden aan de doekboom. 

Op advies van de garenmeester heb ik tot eind januari gewacht met informeren naar de komst van het geverfde linnen waar ik al enige tijd op wacht. Het nieuws was nóg slechter! Het gaat zeker nog to eind februari duren, waarschijnlijk zelfs tot begin maart voordathet materiaal in de winkel ligt. Jammer, het is niet anders. Mijn"klant" is gelukkig heel geduldig. Nadat ik haar geïnformeerd had, kwam al gauw een geruststellend mailtje terug. Helemaal niet erg,ik heb alle tijd.

Ander nieuws van een heel ander front is de wever die in Suriname aan het werk is. Zo af en toe krijg ik een app met een vraag of een foto of filmpje met een beschrijving van een probleem, of, "ik geloof dat ik nu toch iets fout gedaan heb." Controle op afstand toont dat het meestal wel meevalt, dat er wel verder gewerkt kan worden.Als hij weer terug in den lande is, wordt er een presentatie gegeven in een theater in Landgraaf, over het hele project,
over het resultaat en mogelijk ook over de beoordeling van het werkstuk. 
Ik wil daar wel naartoe gaan.
 Een fragment van het weefsel. De gebruikte materialen zijn vooral katoen en lianen die in de jungle te vinden zijn.Het gaat om wilde katoen, die helemaal ontpit moet worden, gekamd en gedraaid wordt om als een soort lont in de gespannen ketting verweven te worden. Verder gebruikt hij repen gescheurd stof met de sprekende kleurenrijkdom van het land.