Weblog

Het doorhalen van de ketting door de hevels verliep heel voortvarend. Ondanks het met één oog kijken.
Tot het plotseling helemaal mis ging. Een klap, en geen beweging te krijgen. 
Schacht 14 blokkeerde volledig! 
Dan moet ik de beschermkast weghalen, proberen te ontdekken wat er mis gegaan is en kijken of er wat te repareren valt. Voorlopig is dat voor mij abacadabra, ik ben wever, geen electricien. Ik zie wel dat deze schacht en de tegengewichten blijven vasthangen, ze komen niet meer omhoog. Met wat gefriemel en gewrik komt er wel weer schot in de zaak, maar helaas reageert nummer 14 helemaal niet.
Lang proberen is zinloos. Zonder verdere experimenten, typ ik het adres van Thomas in en stuur hem een mail. Met de vraag of hij op afstand raad weet. Maar het is vakantietijd!
Afwachten.
Ondertussen heb ik een oplosing bedacht. Omdat ik voldoende schachten over heb kan ik de misser overslaan en daarvoor een vervanger nemen. Kost wel extra werk, maar ik kan wel vooruit. 

Hidd'm up, move'm on, Rawhide!
  Links de kast die om het electronicadeel van het getouw zit. Met twee schroeven zit ze vast. Achterdoor het hele blok dat via de computer de schachten in werking zet. En van die 24 schachten hapert er nu net een. Ik heb de hevels die niet nodig zijn naar de buitenkanten geschoven. Daarmee verkrijg je meer ruimte om de ketting gelijkmatig door te halen.
Op de rechterfoto zijn de zes bundeltjes die door andere groepen hevels gehaald zijn. Schacht 17 en 18 zijn de vervangers van 13 en 14. Het geheel zou nu weer naar behoren moeten werken.

Eindelijk heb ik weer eens een aantal bundels kunnen inrijgen in de hevels. Ik merk toch dat het langzamer gaat en dat het vermoeiender is dan voor de infarct in december. 
Het zij zo.
Ik ben al blij dat ik überhaupt nog kan doorhalen. 
Het lijkt wel of er steeds meer andere zaken gedaan moeten worden. Dan weer boodschappen, dan weer fitness, het regelen en reserveren van een vakantie, een concert, het blijft maar doorgaan. Op zich beter dan helemaal niets ondernemen, maar toch.

Gisteren was het twee jaar geleden dat mijn broer gestorven is. Zo'n dag zou opgaan aan van alles en weet ik niet wat, je denkt dan toch een keer vaker aan hem en aan hoe hij was en wat hij voor je betekende. Hoe hij, toen we kinderen waren, de spelregels manipuleerde in zijn voordeel, want hij moest winnen, met kaarten, met monopoly, straatspelletjes, hij was een haantje de voorste. Je bedenkt weer hoe hij over de "ijzeren brug" liep, ook dwars over de leggers, hoe hij de dakgoot doorliep om ballen naar beneden te gooien om verder te voetballen, wedstrijdje ruiten ingooien op de meisjesschool moest winnen, echt kattekwaad.
En je bedenkt hoe rustig hij werd naarmate de jaren verstreken, niets meer wilde, nergens meer naartoe ging, niet echt liet merken dat hij bezoek aangenaam vond.
Zijn betere helft dwong met 80 jaar een feestmiddag af, die hij achteraf toch waardeerde.

Hij ruste in vrede.

Zaterdag pianoconcertjes, zondagmiddag was in de kerk in Nuth in het kader van het festival een orgelconcert.
Druk bezocht konden we genieten van virtuoos spel door twee organisten.
Behalve het kerkorgel waren er ook nog twee kleinere orgels opgesteld. 
Afwisselend en in samenklank speelden de organisten alleen en samen.
De kerk is bekend om de goede akoestiek, de klank van het orgel voegt daar het nodige aan toe.

Voor mijn betere helft is zo'n concert hier nog steeds nogal beladen. Haar vader speelde jarenlang tijdens de diensten,
waarbij hij dan ook het kerkkoor dirigeerde.
Om het concert in stijl af te sluiten, stapten we bij de Italiaan binnen om een warme maaltijd te genieten. 
Al met al een heel geslaagd weekend!

Gistermiddag stelde een "leerling" van de pianojuf zijn huis weer beschikbaar voor het jaarlijkse zomerconcert.
Dat klinkt toch net wat beter dan voospeelmiddag. Diverse leerlingen spelen dan een stuk, waar ze al of niet wekenlang op geploeterd hebben om er iets van te maken.
Mijn betere helft doet elk jaar mee aan deze presentatie. En elk jaar weer spelen de zenuwen een partijtje mee. En niet bij haar alleen. De meest begaafden aarzelen soms nét wat te lang, of beginnen weer opnieuw, maar ze worden allemaal gehuldigd na hun presentatie.
Behalve support zorg ik dan voor een lekkernij tijdens de pauze. Dat was deze keer een plaat vol rabarber-aardbeientaart. Aan de gretigheid waarmee de voorraad slonk was het een succes. Ook alweer iets om blij mee te zijn.
Al met al was deze middag weer een geslaagde afsluiting van het cursusjaar 2022 - 2023.
Gastvrouw en gastheer bedankt voor de verleende gastvrijheid!

De eerste draadjes hebben hun plekje gekregen in het geheel van 2 x 600 draden die de ketting gaan vormen van het nieuwe weefsel met speciale bestemming.
Het kost wel wat meer tijd en moeite om te werken, het is ook vermoeiender dan voorheen, maar mijn rechteroog doet zijn werk heel goed.
En daar ben ik heel blij om.

Bijna een maand verder.
Het gedoe met de ontwrichte schouder, een nieuwe leesbril, die noodzakelijk werd, en een paar weken vakantie, die heel goed verlopen is.
Vanaf dat we instapten in de automobiel, totdat we weer uitstapten op dezelfde oprit, verliep alles vlekkeloos.
En bij al die meer of minder noodzakelijke zaken bleef het weven liggen.
Maar nu heb ik het werk weer opgenomen.
De proeflap die nog steeds op het getouw stond heb ik afgeknipt! Het moment dat je voor- en achterkant kunt zien blijft bijzonder.
Zeker als je ziet dat er geen fouten geweven zijn.

Mijn eerste gedachte, als we voor boodschappen of bezoek buitenshuis gingen, was steeds: Wel even de lange broek aan!
Ik vond en vind het nog altijd geen gezicht. Twee van die ouwe , witte, gevlekte onderdanen aan het winkelend publiek tonen.
Nergens voor nodig, maar voor mij net een brug te ver. Als ik ze zie, vooral ook nog witte sokken en liefst een glimmend sportbroekje,
dan kijk ik snel weg. Ik wil het niet zien!
Nóg een stap verder.
Een mouwloos onderhemd, een pluk vochtig okselhaar links en rechts, en de bekroning vormt de harige onderbuik die over het broekje hangt.
In de ene hand het mobieltje, in de andere een blikje, de pet met de klep in de nek, jawel hoor!, vader gaat op stap.
Ik weet het, vooroordeel na vooroordeel, meegedragen vanuit de jeugd, het parool was: LUISTEREN. Dat past niet.
Vanmorgen had ik alle ingeprente vooroordelen overwonnen. Ik hield de Bermuda aan!
Wat denk je?
"Doe je geen lange broek aan? Dat doe je anders ook."
"Nou had ik me eindelijk over alles heengezet en dan vraag jij..."
Omdat het tropisch warm is, wilde ik dus zomers gekleed gaan.
En heb dat ook volgehouden.
Het viel niet op tussen het winkelend publiek.

Het is al 11 juni.
Een dag alleen maar binnen gezeten om de warmte enigszins te ontlopen. Maar vandaag waren we al vroeg op pad. Kwart voor negen ontmoetten we de eerste wandelaars, die al weer huiswaarts gingen. Een praatje, wat wonen we hier toch mooi, hopelijk nog heel wat jaren, en dan verder. De holle wegen bieden volop schaduw, in het open veld krijg je voldoende wind om het aangenaam te houden. 

Op "thermiek" is al heel wat activiteit, a.s. vrijdag gaat de start- en landingsbaan van MAA weer open. Dan moeten de hobbyisten weer ernstig rekening houden met echte toestellen. Het vakantieverkeer zal dan losbarsten.
Is het ook bij tijd en wijle gedaan met de rust.

Mijn grote hobby sukkelt op een zeer laag pitje. Na de stevige val in Maastricht, heb ik nog steeds veel last van de rechterschouder en -arm. Onverhoedse bewegingen, zwaar tillen, harken, vegen, allemaal handelingen die hun tol vragen.
De geschoren ketting ligt te wachten op verdere bewerking. Op advies van de f-peut laat ik spinning en extra training van de gekwetste delen achterwege. Jammer, maar ik merk wel dat rust goed doet. En daar troosten we ons dan maar mee.

 Je moet heel goed kijken om te zien dat de omgeving ietwat anders is dan de plek waar zij heel wat jaren doorgebracht heeft. Deze foto stuurden de nieuwe eigenaren toen het beeld geplaatst was. Daar staat ze mooi, ze heeft het goed getroffen, ik heb er vrede mee, ik ben blij voor hen.

Zaterdag kwamen enkele kennissen en familie op bezoek. Niet om "zo maar" een kopje koffie of thee te drinken. Het bezoek was al langer dan 10 jaar aankomend. 
Wat is het geval? Op één van de expodities die ik in het verleden had, stond ook "Female Buddha", een lijvige vrouwentorso die het hart van een bezoeker stal, zonder twijfel!
Zo nu en dan kreeg ik de vraag of "het" nog steeds te koop was. Dat bleef het. De wens om te kopen bleef eveneens.
En zaterdag was het zover. Met hulp van mijn buurman werd het in de auto geladen, nog eens zwaaien en dat was dat.
   Vanmorgen vroeg onze buurvrouw of ik haar miste. Ja, eigenlijk wel, het was toch heel vreemd om de lege plek te zien. Er staat nu een pot bloemen. Franse geranium!!  Maar ik weet dat de kopers erg blij zijn met hun beeld. En dat gun je ze van harte. Als je zó lang ermee bezig bent dan zal ze zeker een warme plek krijgen.

Ik wens hun veel plezier met de aanwinst.