Blog van hans

De hele ketting die nog op het getouw stond heb ik, als er tijd was, in delen van de kettingboom gehaald en op bollen gedraaid.  Dit materiaal ga ik nu gebruiken om de inslag te weven van de nieuw geplande wade.
Dat betekent nieuwe schering opzetten, opnieuw draad voor draad door de hevels halen, door het riet, opnieuw aanbinden aan de doekboom en weer opnieuw beginnen te weven!
In overleg heb ik gekozen voor een andere binding. "Vals dubbel" noemt men deze binding. Bij deze binding kun je twee inslagen op één ketting doen, zodanig dat de inslagen over elkaar schuiven. Door gebruik te maken van twee verschillende kwaliteiten garens of kleuren ontstaat er een "dubbele" lap.
Ik hou u op de hoogte.

De laatste bijdrage is alweer van januari. Toen was ik goed bezig met de zwarte opdracht. Daarna is alles wat fout kon gaan fout gegaan! Kettingdraden die totaal in de war zaten, draden die braken, fouten in de onderlaag, het hield niet op. Om dan met een blij gemoed verder te werken, dat is een zwaar gelag. En uiteindelijk groeit dan het besef dat er maar één afdoende oplossing is: uithuilen en opnieuw beginnen. Het uithuilen was niet aan de orde, het opnieuw beginnen is een taak van de lange adem. De ketting wordt van het getouw gehaald en per draad op een bol gedraaid. Wat eerst de ketting was, wordt nu de inslag. Het opwinden is een klus die ik iets gemakkelelijker in gedachten had. Helaas wil niet iedere draad schikken in zijn nieuwe plek en situatie. Gevolg, je moet soms heel voorzichtig lusjes en knopen ontwarren om verder te kunnen.
   Zoals geschreven, het linnen garen wil wel eens een eigen gang gaan. En dan mag je alle geduld bij elkaar schrapen om resultaat te boeken. Het warrige knoedel op de foto's is maar een klein deel van de totale ketting. 
De meest rechtse foto toont het resultaat van een paar middagen en avonden oprollen. Links op de meest rechtse foto de bol met opgerold garen, rechts de voorraad aan nog te verwerken materiaal. 
De twee witte stippen op mijn trui zijn de weerkaatsing van de lampjes die ik cadeau kreeg van een sportvriendin en -vriend. Via een selfie zie je het schijnsel van de lampen. Samen met een staande lamp dragen ze echt bij om het oprollen makkelijker te maken. 
Maar werken met zwart garen  is een opgave.

Enkele uren betseed aan het op spanning brengen van de beide kettingen.
Daarna in de zwarte ketting wat proeven gemaakt, in zwart en in kleur. Voordeel van de kleur is dat je het geweven patroon veel duidelijker ziet. Nog een voordeel: eventuele weeffouten zie je onmiddellijk.
 

De ketting is door de rietopeningen gehaald, op spanning gebracht, de eerste inslagen kunnen gemaakt worden. Maar dan moet ik eerst nog klosjes garen gaan opwinden, in zwart en in "bourgondie". dat is de kleur die de binnenkant gaat vormen. 
De twee kettingen hebben een verschillende rek. Dat betekent dat ze afzonderlijk van elkaar op spanning gebracht moeten worden. Het zwarte linnen is opgerold op de kettingboom en krijgt zijn spanning door het aandraaien.
De andere ketting krijgt zijn spanning door een alternatieve verzwaring. Met anderhalve-literflessen, gevuld met water, worden de verschillende bundels, zes in totaal, aangetrokken. De flessen hangen aan lussen die met een "vleeshaakje" in een lus van de ketting hangen. En dan ziet het er zó uit.
Links is de voorkant, netjes bijgeknipt, rechts de achterzijde waarbij de verzwaring van de ketting te zien is onder op de foto. De witte zakken herbergen het kettinggaren om het op deze manier te beschermen tegen stof en ongerechtigheden. Ook is te zien dat het zwarte garen opgedraaid is op de kettingboom.

Na heel wat verspilde moeite en veel tijdverlies heb ik nu dan toch een mijlpaal bereikt. De ellende met de kettinggarens die deels van de kruislatten schoven, die daarom één voor één opnieuw op volgorde gerangschikt moesten worden kostten heel wat uren. Moeizaam, je staat gebukt, moet naar voren reiken om de draad op zijn plaats te krijgen, zorgen dat er geen draad overgeslagen wordt, het was niet echt leuk.
Maar goed, gistermiddag werd dan de laatste draad door het heveloog geregen. En dan komt de volgende handeling. Eerst het riet op zijn plaats terugzetten, om dan de kettinggarens met bundeltjes van vier door de rietopening te halen. Daarbij moet je de volgorde goed in de gaten houden. Draden mogen niet over elkaar liggen, dat beperkt de sprong om de inslagdraad door te voeren.
    Van links naar rechts: de laatste draad; de volledige ketting; de eerste bundel door de rietopeningen; het werk vordert.

Bijna 14 dagen verder en niets toegevoegd aan dit relaas.
Dat heeft zijn reden, zijn oorzaak.
Ik ben nog volop bezig met het doorhalen van 1400 rode en zwarte draadjes door evenzoveel heveloogjes, verdeeld over 22 schachten.
Vooral het zwarte linnen is een crime om mee te werken. Komt grotendeels door de donkere dagen die in de maand december overheersten. Na 15.00 uur was het al te donker om te werken, ook met lamplicht erbij.
Maar we blijven opgewekt en werken stug door. En de andere reden  was het helemaal in elkaar geklitte garen. Deels van de kruislatten gegleden, toen in de war geraakt en tenslotte moest ik draad voor draad ontwarren om alsnog op zijn plek terug te krijgen . En dat is nu gepasseerd. Nog zo'n 18 cm en dan kan ik het volgende hoofdstuk aansnijden. De kettingdraden met vieren tegelijk door de rietopeningen halen. 
Aanbinden..
proefdraaien...
 

Met het wisselen van het ene jaar naar het volgende komen er zo af en toe opmerkingen over " wat zou hij dit jaar bedacht hebben?"
Of:" Ik ben benieuwd wat hij dit jaar maakt."
En dan gaat het over de kaartjes die ik bedenk en maak voor een aantal vrienden, bekenden en anderszins de moeite waard zijnden.
Welnu, dit jaar is er een belangrijke verandering. Mijn betere helft heeft een groot deel van het werk op zich genomen en uitgevoerd.
Daar gaan we.
Men neme:

zoveel correspondentiekaarten als nodig zijn en passende enveloppen;
resten geweven stof;
strijkvlieseline;
vulpen en inkt;
PRITT stift middelgroot;

verder:
een goede stofschaar;
strijkijzer en -plank;
een droge doek om de lappen af te dekken tijdens het strijken;
postzegels, al of niet kerstzegels.

Werkwijze.
Uit de voorraad resten stof zoek je de meest voor de hand liggende lappen. Kies kleurige exemplaren. Strijk de lappen glad.
Neem vlieseline van een stevige kwaliteit. Leg het gestreken materiaal op de vlieseline. Leg verschillende lapjes tegen elkaar aan, zodat de vlieseline niet aan het strijkijzer plakt.
Strijk met een hete bout de lapjes en de vlieseline aan elkaar. 
Knip deze stukken per kleur los van elkaar en knip vervolgens strookjes stof van ± 4 cm lang en ± 3 - 4 mm breed. Sorteer ze op kleur.

Neem een blanco kaartje en schrijf met pen je gedachte of wens op het kaartje, leg het apart om te drogen. Schrijf zoveel exemplaren als je nodig hebt. 
Schrijf de adressen op de enveloppen, gebruik weer de vulpen.
Met de plakstift smeer je een dunne streep op het kaartje. 
Kies 5 strookjes stof en leg die iets uit elkaar op de plakstrook. Druk stevig aan, leg apart.
Neem een enveloppe, stop een kaartje erin en voeg nog 5 strookjes los toe.
Plak de enveloppe dicht en frankeer met een passende postzegel.
    
De laatste handeling is bedoeld voor de ontvanger van ons produkt. Met de los toegevoegde strookjes weef je een "kleurig lapje"!
En daarmee voltooi je onze wensen voor jou!

Het aandeel in het werk waar Tiny haar tijd aan besteedde was het strijken, plakstrijken, en knippen van de strookjes stof! 
10 reepjes per adres, in totaal 115 kaarten, reken maar uit.....!

We hebben de Feestdagen op een zinvolle wijze doorgebracht.

Het lijkt wel of deze wade-in-wording zich met hand en tand verzet tegen het verder weven. Aan het daadwerkelijke weven ben ik nog lang niet toegekomen. Het uit elkaar halen en in de goede baantjes leggen van de opeenvolgende strengen garen kost écht veel tijd. En dan meen ik dat het probleem nu opgelost is, vergeet het maar! Na nog een uur of zo geprutst en geklungeld te hebben ontdek ik waar het probleem zit.
Aan het eind van de ketting, waar de retourreis begint, was de ketting nog niet doorgeknipt! Wat je aan de ene kant dacht los te trekken leverde je aan de andere kant in. Met het gevolg dat de knopen nog vaster kwamen te zitten. Op zo'n punt aangekomen moet je rigoureus handelen. Schaar in het garen zetten en op goed geluk doorknippen. Dan heb je wel kortere en langere uiteinden, maar de knopen lossen wel op. De kortere verleng je met een extra eindje garen, je telt de draden per bundel, sorteert ze in de effenaar, rangschikt de benodigde hevels, en dan kun je dat pakketje doorhalen.
Duidelijker dan dit kan ik het niet formuleren.
Maar toen was het kerstavond.
Zonder goeie goed, zonder foute trui, maar wel met een pan "vieesj-vleisj-soep" en een halve liter caramelpudding, compleet met een casserole boeuf bourguignonne kunnen we morgen Kerst 2024 vieren.
Een mooie gelegenheid om nog verder te schrijven aan nieuwjaarswensen naar een handjevol vrienden, veel meer kennissen, en vaste adressen. 

Je zou er mistroostig van worden. Dag na dag grijze luchten, regenbuien, om half vier worden de lichten ontstoken, kaarsjes doen verwoede pogingen om in huis het kerstgevoel op te roepen. 
Dat kost heel wat moeite, geloof me. Zeker als je dan ook nog eens dacht dat de zware verkoudheid met hoestbuien, snotneuzen, tranende ogen eindelijk voorbij was.  Vergeet het maar, een dag of drie, vier verder begon de ellende weer opnieuw. Maar deze keer was ik niet alleen het slachtoffer. Mijn betere helft overtreft me in volume en slapeloosheid. Zij heeft het veel erger te pakken dan dat ik het had en heb.
Het fitnessprogramma staat in de pauzestand, al ruim een week zijn we niet meer geweest. We komen nauwelijks buiten, buurman wil wel wat boodschappen doen. Gelukkig is er voldoende voorraad.
Er is zelfs zó weinig licht dat ik het doorhalen van de dubbele ketting met veel moeite kan uitvoeren. In de middaguren is er wel wat te doen, het gaat tergend langzaam. 

Vanmiddag, zaterdag, ging het doorhalen plotseling heel voorspoedig. Binnen een half uur had ik vier strengen van 20 draden door 80 hevels gehald. Je zou bijna gaan fluiten van plezier. Of minstens een liedeke neuriën. 
Toen kwam de tegenvaller! Onverklaarbaar, de volgende twee strengen zaten binnen een mum van tijd volledig verknoopt en onontwarbaar door elkaar.
Uiteindelijk ben ik maar gestopt, een beker koffie doet dan wel goed.

We, Mijn andere helft gaat ook mee, hebben gereserveerd bij H. om een voorlichtingsmiddag te volgen. Het betreft hier een volledig nieuw hoorapparaat warmee je beter dan ooit gaat horen. Noem het en het apparaat levert het. Nogal vooringenomen ga ik zitten. Heel goed georganiseerd, we krijgen allemaal, zo'n 18 personen, een koptelefoon opgezet. Via een "centraal hoofd" gaan we het nieuwe horen beleven. De voorlichter, van Widex, start met de mededeling dat een hoorapparaat een hulpmiddel is. Dat op jouw persoonlijke situatie afgestemd moet worden. Dat het nooit het "eigen" horen kan vervangen.
En dan volgt een lofzang op dit nieuwe apparaat dat zó veel mogelijkheden biedt dat je werkelijkveel beter gaat horen.
Het zal wel.
Een echt pluspunt is dat je duidelijk kunt horen waar het geluid vandaan komt, van links of van rechts. Dat is al heel wat.
De kers op de taart: de prijs.
€ 4500,00.  Waar ik nu gebruik van maak kostte evenveel. Mijn behoeften aan heel goed verstaan en horen zijn duidelijk minder geweorden, voorlopig kan ik met deze best vooruit.
Daar blijft het bij.