Blog van hans

Een hele dag volop zon. Ongekende luxe.
We hebben er royaal gebruik van gemaakt. Sinds Rome hebben we niet meer gewandeld, dat haalden we vandaag een beetje in.
We hebben ruim een uur het bekende rondje gelopen. Het was druk op de weg. Heel veel fietsers, e-bikers, lopers, wandelaars, het kon niet op.
Mensen in de tuin aan het werk, een praatje en weer verder.
Met heel tevreden gevoel zegen we neer in de stoelen, een tas thee en koffie gezet, dat was weer eens lekker.

Buurvrouw steekt triomfantelijk de armen in de lucht, een duidelijk signaal dat de missie is geslaagd. De bril is gevonden. En weer een gelukkig toeval. Een collega van school wandelt op het pad waar ik ook gelopen heb. Buurvrouw vraagt haar of ze misschien een bril heeft zien liggen.
"Nee, geen bril, wel een brillenglas!", is het verbaasde antwoord. En ze weet ook nog waar ze het zag liggen. Tiny ziet het glas liggen en even verderop in het gras ligt het montuur. 
Weliswaar is één vatting gebroken, maar een eerste blik toont wel dat het glas onbeschadigd is. En het volgend gelukkig toeval dient zich aan. Het linkerglas, van mijn blinde oog is uit het gebroken montuur gevlogen, het goede oog kan gelukkig nog gebruik maken van het bijbehorende glas, dat nog stevig in het montuur zit geklemd.
"Ik zou eigenlijk wel nu nog naar de opticien willen, om te bekijken of er een noodreparatie kan gedaan worden.", opper ik.
"Nou, dan gaan we toch, het is vijf uur, ze sluiten om zes."
We worden meteen geholpen, al is het zeer provisorisch. Een echt herstel zou minstens 24 uur kosten en zo lang kan ik niet zonder bril. Met een plakbandje wordt de vatting vastgezet, even proberen, het zal wel lukken om daarmee te functioneren. Terug thuis moeten een aantal zaken geregeld worden.
Onze geplande muziekreis, overmorgen, ga ik annuleren. Het zou ondoenlijk zijn om mee naar Brugge te gaan. De arts heeft dat ten stelligste afgeraden! De organisatie heeft geen reserve-deelnemers meer op de lijst staan. Ik probeer zelf nog iemand te strikken, maar zij heeft die dagen al volgepland met allerlei activiteiten. Jammer, maar dan niet. 
Ik breng wat kennissen en vrienden op de hoogte van het wreed accident. Meeleven, onbegrip, hulp aanbieden als dat nodig zou zijn. Voorlopig weet ik niets te noemen waarmee ik geholpen zou kunnen worden.
We gaan op tijd naar bed, het hele avontuur houdt me nog een tijd bezig. Maar ik slaap wel.Ter controle of er wel een hersenschudding is moeten we om de twee uur wakker worden om met wat vragen te controleren of ik er nog ben. Dat gaat zonder problemen. Radio nieuw programmeren, twee uur slapen, controleren. Zo komen we de nacht wel door.

Als we 's morgens opstaan is mijn eerste zorg of ik hoofdpijn heb, duizelig ben, braakneigingen onderdrukken moet. Gelukkig niets van dat alles.  Met wat handdoeken had ik het kussen beschermd tegen doordruppelend bloed, maar dat is ook overbodig gebleken. Na het ontbijt gaat Tiny wat boodschappen doen, we hadden enige voorraad opgemaakt, want we zouden naar Brugge gaan. 
De deurbel! Mijn schoonzus, die zo geweldig geholpen heeft.
"Ik was er niet gerust op, ik moet toch even komen kijken hoe het met je gaat, hoe heb je geslapen, heb je wel geslapen?"
Ik kan haar geruststellen. Ik nodig haar binnen, ze bekijkt de verbanden en pleisters en zegt dan:" Ik vind dat je dit verband écht moet verschonen. Dat is alleen maar goed voor de wond, het oude bloed moet verwijderd worden, en met een schoon nieuw verband kan eventueel nieuw bloed veel gemakkelijker opgenomen worden."
"Mijn gedachten gaan direct naar Tiny. Ik weet zeker dat ze dit niet aan kan."
"Zal ik het verschonen?", vraagt schoonzus.
Ik hoef niet lang na te denken. "Als je dat wil doen, ik zou het zeer waarderen"
Ze onderneemt meteen actie. Handen wassen, verband halen, voorzichtig maar zonder geteut haalt ze het oude verband weg.
"Oeioeioei, dat ziet er lelijk uit!"
"Kun je daar een foto van maken?" "Waar heb je de telefoon?" En binnen de minuut is de foto gemaakt.
     De foto's! Ik schrik ook wel even als ik dit slagveld zie. Wat je niet ziet is de gezwollen neus, de blauwe vlekken in wang en keel. Ik voel wel geen pijn. De wond wordt afgedekt met twee pleisters. Dat voelt al beter, ik ben blij dat ik zo deskundig geholpen word. 
"En als je nog meer hulp nodig hebt, je weet me te vinden. Ik doe het graag."
"Daar maak ik zeker gebruik van, als het nodig is." Ik begeleid haar naar buiten, op dat moment rijdt Tiny de oprit op. En zij bedankt nog eens uitbundig voor de hulp bij het hele geval.
Zo stilletjesaan begint door te dringen wat me gisteren overkomen is. Maar vooral ook hoeveel toevalsmomenten en hoeveel geluk ik heb gehad. 
De dag vergaat in wat rondhangen en met het lezen van meelevende appjes en betuigingen per telefoon. Het verhaal wordt veelvuldig verteld. Van veel kanten deelname en dat voelt toch wel goed. Zeker als ik de foto heb rondgestuurd. Met wat paracetemol hou ik de pijn(?) onder controle. Het levert helaas wel een duffe kop op.
(wordt vervolgd)

Na een onderbreking van maar liefst 4 weken, dan nu eindelijk een nieuw bericht.
Een week of twee geleden, iets langer, liep ik langs het Grijzegrubber Kerkpad en de Platsbeek naar het dorp om wat ontbrekende boodschappen te halen. Mooi, zonnig weer, een plezier om langs dit oude pad te lopen. Toen ik 4 - 5 jaar was wandelden we hier al met zuster Henriette van de kleuterschool om sleutelbloemen te plukken. De sleutels van de hemelpoort, werd ons verteld. 
Met mijn ouders wandelden we hier regelmatig naar het gehucht Grijzegrubben, achter elke poort een blaffende waakhond, stoffige straat, een echte boerenstraat. Het was de zondagmiddagwandeling, na het belcanto concert op de Vlaamse radio. En vóór het koffiedrinken met vlaai, zelfgebakken of soms iets van de bakker. 
Langs dat pad vol herinneringen liep ik dinsdagmiddag. Hier liep ik ook, bijna dagelijks, toen we in Grijzegrubben gingen wonen. Te voet van school naar huis, alle gedoe van het werk en de aanwezigheid van een directeur die erop uit was om me weg te krijgen van mijn werkplek was dan verwaaid, ik kwam opgewekt thuis.
In de supermarkt trof ik een oud-klasgenoot met zijn vrouw, ook boodschappend. Een praatje over hoe het gaat, een vraag naar de zonen, opgewekte verslagen hoe goed ze terecht gekomen waren en dat ze nog steeds blij waren dat ik de oudste over zijn faalangst heen geholpen had.
Op de terugweg liep ik door het "olifantenpaadje", (waarover later meer), langs de visvijvers richting Kerkpad. 
Hoe het gebeurde weet ik niet, ik moet wel ergens achter zijn blijven haken, maar zonder erop bedacht te zijn viel ik in volle vaart op het nogal modderige pad. Een klap, ik ben opgestaan, merkte dat ik hevig bloedend aan hoofd en hand was. Met wat papieren zakdoeken probeerde ik te stelpen, maar dat hielp nauwelijks.
"Hans, hoe zie jij eruit, wat is er gebeurd, je bloedt heel erg, je moet naar een dokter, wie kan ik bellen, is Tiny thuis?", mijn schoonzus die met haar achterkleinzoon daar wandelde.
"Ja, ik ben een beetje gevallen, geloof ik. Nee, Tiny is er niet, die is in Susteren."
"Zijn de buren thuis? Weet je hun telefoonnummer?"
" Dat is......." , kon ik zonder haperen zeggen.
We liepen terug naar het Molenveld, daar kon buurman stoppen en me laten instappen. Spoorslags naar Hoensbroek, waar we onze huisarts hebben. Een week eerder hadden we kennis gemaakt met deze arts, de opvolger van onze vorige, die met pensioen is gegaan. De entree was er een vol drama. De baliebloemen kwamen direct toegesneld om me naar een behandelkamer te brengen, een arts werd erbij gehaald, onze nieuwe huisarts, en hij ging meteen aan de slag. 
"Dat ziet er niet zo best uit.", was zijn eerste conclusie. "Hoe is dat gebeurd?"
Ik deed een kort verslag van wat ik me kon herinneren.
"Hier moet ik wel wat hechtingen aanbrengen. Eerst eens schoonmaken, dan zien we wat er nodig is. Hoe is het met tetanus?"
"Minder dan 10 jaar geleden heb ik die gehad, na een valpartij thuis.", wist ik meteen te antwoorden.
" Ik geef een paar verdovingsspuitjes, dat werkt makkelijker."
Met een assistente gaat hij aan het werk. Hij blijft allerlei vragen stellen, die ik zonder moeite kan beantwoorden. 
Buurman vertelt later dat hij eerst nog geteld had, maar gaandeweg de tel kwijtgeraakt was, hij schatte wel 20 hechtingen rondom mijn linkeroog. Controle door de assistente leverde de aanwezigheid van mijn hoorapparaten op, een hele opluchting. Toen realiseerde ik me dat ik geen bril droeg. In de val moet die wel weggeschoten zijn, ik had ook niet gemerkt dat ik zonder bril liep. Een andere assistente kwam melden dat ze alle bloedsporen bij de ingang, het trappenhuis en de gang had opgeveegd.
We gebruikten de lift om naar beneden en weer naar buiten te lopen en naar huis te rijden.
Buurvrouw had ondertussen Tiny opgevangen, die thuis gekomen was.
Na wat informatie over en weer en wat beklag zeg ik dat ik mijn bril kwijt ben. Buurvrouw stelt meteen voor om die te zoeken daar waar het allemaal gebeurde.
Ze treffen een oud-collega aan, die weet te vertellen dat ze geen bril, maar wel een brillenglas zag liggen en ze kan de plek aanwijzen ook nog. Het glas ligt er nog, Tiny ziet de montuur 20 cm verderop in het gras liggen. Het rechterglas zit nog in de montuur, het linkerdeel is gebroken. Maar gelukkig terecht.
(wordt vervolgd)

Op 3 maart van dit jaar schreef ik voor het laatst iets over de kunstenaar die in Botopasi, Suriname aan het werk ging om ter plekke een kunstwerk te creeëren. 
Mijn aandeel daarin was hem te "leren" hoe je moet weven met materiaal dat je daar, in de bush kon vinden. Dat bericht ging over zijn terugkeer in Nuth. Hij was van plan om het hele verblijf en werk te gebruiken voor een performance waarin hij vertelde, uitbeeldde, toonde hoe het uiteindelijke werk groeide en een plek kreeg.
       
Dit is het resultaat van enkele maanden werken in Suriname.
Hij vertelde over de dag- en nachttochten die hij met een gids maakte om bepaalde soepele plantenstengels te vinden. Het te verweven materiaal moest uit de aanwezige natuur komen. De vulling van het kussen waren bladeren, de ketting had hij zelf meegebracht, een sterke juten vezel. Op de andere foto ligt de steen op het kussen, klaar om te rusten. De steen is gevonden in de rivier en met hulp van aanwezige bewoners én een tractor uit het water naar het dorp gesleept. 
Bijzonder is dat hij zijn werk achterlaat in het dorp. Eerdere kunstenaars hadden er ook gewerkt, maar vooral schilderend of fotograferend. En zij namen hun werk mee naar huis. 
Voor hem was het van begin duidelijk dat zijn werk terug gegeven zou worden aan de natuur. Daarom werden bij de vulling ook zaden gevoegd. Op den duur zal het werk volledig opgaan in de natuur en bush.
De presentatie was wel de moeite waard.

Toen we aan het verblijf in Rome begonnen hadden we in eerste instantie de St.Pieter niet op de "boodschappenlijst" gezet. De lange wachtrijen, de warmte, de drukte, alles bij elkaar woog dat niet op tegen een bezoek aan dit centrum van het geloof. Maar naarmate de dag van vertrek dichterbij kwam, werd de wens om tóch nog een bezoek te brengen intenser. En uiteindelijk hadden we een dag gekozen. Dat viel behoorlijk tegen. Terwijl we naar ons doel liepen, viel het op dat er grote groepen met gele rugzakjes en gele petten, gele vlaggen ook in onze voetsporen traden, of wij in de hunne.
Ik had al op diverse plekken in de stad gelezen dat deze dag "Giornata delle Libertad" was. De gedenkdag dat de tweede wereldoorlog voorbij was. En al de gele petten en zo, dat waren Italiaanse katholieke jongeren die een assemblee hadden, in aanwezigheid van de paus. Het grote plein was in de vrije gedeelten helemaal vol! Er galmde een pop-achtige band over de massa. Pop on Peter, zou je het kunnen noemen. Pas toen de grote poort van de basiliek openzwaaide werd het stil. Van waar we stonden zag je een aantal kleurige figuurtjes naar buiten komen. Zij omringden een figuur in wit gekleed, gezeten in een rolstoel. 
DE PAUS!
Het kon net zo goed ieder ander zijn. Maar een luid gejuich verwelkomde de groep. Gelukkig zijn er grote schermen geplaatst, zo zie je tenminste nog iets. Een lange toespraak volgde, afgesloten met de pauselijke zegen. De stoet liep weer terug naar binnen, de poort ging dicht en dat was het voor die dag. 

  

   Een paar indrukken van de drukte op het plein. 
Helaas bleef de basiliek voor de rest van de dag gesloten! Niet lang blijven hangen, er was niets meer te doen, behalve dringende massa's die door veel te kleine poortjes van het plein af konden lopen. De Friezenkerk, ook op loopafstand, was gesloten.  We liepen terug naar het centrum, begeleid door petjes, rugzakken, vlaggen in het geel van de kerkelijke kleuren.Tiny weet dan zonder twijfel een alternatieve route , waar je ongestoord, maar net zo vlug op een gewenste plek komt. We vonden een bekend terras, "Polese", een beetje verstopt achter heggen, maar nog in goede herinnering van vorige keren. Daar hebben we geluncht en na beraadslaging besloten om het morgen nog een keer te proberen. Maar dan wel vroeg vertrekken.                                                                             

Na 23 dagen in Rome, "Wat? Hoe lang? Wat doe je daar dan?", zijn we stilaan weer een beetje thuis. Allerlei zaken oppakken, telefoons beantwoorden, fitness weer opstarten, kijken hoe de tuin erbij ligt en staat. En vooral dat laatste heeft wel een extra beurt nodig. Alles bloeit en groeit, heesters staan volop in blad en bloem, jarig goed is al verbloeid, het voorjaar wijkt voor de zomertuin. Mijn betere helft gaat met veel enthousiasme aan het werk om hier en daar uitgebloeid spul op te ruimen. Een grote Rd4-bak is in een mum van tijd vol! 
Op enkele plaatsen heeft zich siergras genesteld en geworteld. Daar moet hulp bij ingeroepen worden. Met de mestvork uit de erfenis van pap, die daar het Valkenburgerwegkippenhok mee uitmestte, ga ik aan de slag.
Heel hardnekkige groeier, met een wirwar van wortels. Eigenlijk zijn het een groot aantal kleinere planten die samen een groot bed vormen. En stevig in de grond staan. Het wordt wrikken en draaien, tillen en insteken.
Het is een prachtige zomerdag, de zon schijnt volop en het zweet loopt langs het schriele lijfje, via de rug en de hotpants, langs mijn benen regelrecht in de werkschoenen.
Maar uiteindelijk hebben we de hele kluit uit de grond gekregen, in partijen naar de afvalcontainer gebracht en daarmee het hoofdstuk tuin voor een keer afgesloten.
Volgt een grondige was- en douchebeurt, schoon hemmetje en nieuwe broek.
En dan...is er koffie!

Een programma op TV toonde beelden van een oude kerk in Rome, iets buiten het oude centrum. 
San Stefano alla Rotonda. De fundamenten en enkele muren staan nog overeind, uit de zesde eeuw. 
Tiny wilde die kerk persé bezoeken. Ze wordt ook genoemd in een boek, Dineren in Rome van .Viestadt.
De extra reden voor een bezoek is de naam van de kerk. San Stefano, Sint Stefanus. Hij zou de eerste martelaar voor het nieuwe geloof zijn.
Bovendien de naamgever van de basisschool in Wijnandsrade, tevens patroonheilige van de parochie en de kerk. Dat schept een band!

De steniging die de dood voltrok werd op een fresco op één van de muren getoond.
We waren maar liefst drie keer bij deze kerk. De eerste keer waren we op een verkeerd tijdstip, het zou nog ruim een uur duren voor ze open zou gaan, na de middagpauze.
Volgens de informatie op de website zou ze op zondag wel doorlopend open zijn. Weer tevergeefs!
Maar de volhouder wint, dat bleek nu dus ook weer.
Je loopt om het Colosseum heen en kunt dan de Via Claudia omhoog lopen. Een straat waar bustouristen gelost worden en weer opgepikt, na het maken van de nodige selfies.
Een aardige klim. De dorstige touristen laten hun drank- en etensresten zonder probleem achter in en bij de overvolle bakken.
                                                  

De ronde kerk ligt verscholen achter een poort die uitnodigend open staat. Het voorplein wordt gebruikt als parkeerplaats voor werklieden en bewoners van het bijbehorend klooster.
Het koor met een halve koepel,  een processie van heiligen.Op de muren weer fresco's van martelingen, die heel realistisch zijn geschilderd.
Dit tafereel toont de steniging van Sint Stefanus, de naamgever van deze kerk.
Een volgende gruwelijke scene.De martelaressen worden in kokend water en/of olie ter dood gebracht. Opvallend is hoe vroom en lijdzaam de slachtoffers hun vonnis verdragen.

  Toen we een van de vorige keren in Rome waren, bezochten we de doopkapel bij St Jan van Lateranen, De toegang tot het doopbekken is omzoomd door een aantal zuiltjes die eindigen in een marmeren bol. Omdat ik mijn pet kwijt moest om een foto te maken zette ik die op zo'n bol. Paste perfect! En sindsdien maak ik, als de gelegenheid zich voordoet een passende foto. Deze is recent gemaakt, ergens op straat. Deze paaltjes bakenen het gedeelte van de weg af voor voetgangers, is iets veiliger dan aan de andere kant van de ketting die meestal van paal naar paal loopt. Hier toevallig niet.

In Trastevere is de basilica van San Cecilia, één van de kerken die we steeds opnieuw bezoeken, maar die ook steeds weer een zoektocht vraagt om ze te vinden. De kerk is gewijd aan Cecile, dochter van een Romein, die van haar eiste dat ze trouwde met een, heidense, Romein. Zij weigerde dat. Pa, zeer ontstemd, gooide haar in een van de verfpotten die in de werkplaats van het huis stonden. Pa was leerlooier. Het wonder was dat Cecile dit overleefde. Dan maar onthoofden! Het beeld is een heel verstilde gedaante, gekapt in marmer.

Dit is wel één van de meest toeristische trekpleisters in de stad: La bocca della verita. De mond van de waarheid.
Wie liegt en zijn hand in de mond steekt zal die nooit meer kunnen gebruiken, de mond hapt ze op. Weer een meterslange rij van allerlei nationaliteiten wacht tot je aan de beurt bent. Menigeen vindt dat hij of zij iets leuks moet doen, een schreeuw, een sprong, de hand in de mouw verstoppen, dat werk. Om de orde te bewaren staat nu een gemeenteambtenaar bij het beeld. Hij maakt op verzoek een foto van wie aan de beurt is. Vandaar.
We hebben allebei onze handen nog....

Weer een aflevering.
                                                          

Omdat we praktisch alles per pedes apostelorum aflegden moesten er ook heel wat heuvels op en af gelopen worden. En als je dan boven bent wordt je beloond met weidse uitzichten over weer een deel van deze stad, die nooit verveelt, die steeds weer met iets nieuws komt, je verrast met nog een nieuwe wijk waarvan je het bestaan en de charme nog niet kende.

Dit is 10 april. Luc is jarig en dat wordt gevierd met een eten(tje) in Hard Rock Café Roma! Luc is de vaak genoemde neef die me over alle digitale problemen heen helpt. Altijd vriendelijk, behulpzaam, vol grapjes, welbespraakt, op schrift inventief. We mochten écht niet zingen, hij zou opstappen! Hier helpt hij me met de telefoon.

Zo maar een zonnetje, in de verte de muren van Circo Maximo.

Dit is één van de acht roosters die aangebracht zijn in de vloer van de doopkapel die hoort bij St. Jan van Lateranen, achter het colosseum de weg naar boven. 

Het sportcentrum waar we al bijna 25 jaar twee keer per week komen om een beetje fit te blijven had iets leuks bedacht,
Een foto van het Gitek-team van de eerste dagen werd tentoongesteld met het verzoek, uitdaging, wens, om zo veel mogelijk juiste namen te noemen, te noteren en in de bijgeplaatste bus te stoppen.
Vandaag werd de uitslag bekend gemaakt.
En wat denk je?
Mijn betere helft was de winnaar van deze wedstrijd!
Over de prijs was nagedacht. Een"tablet" met zakjes thee, een fraaie beker met opdruk Gitek, gevuld met chocolaadjes. 
            Proficiat
en dat je nog menig jaar kunt blijven sporten.