Overige onderwerpen

Het was gisteren wel een uitgelezen dag om het graf van mijn ouders te verzorgen en te sieren met een bloemstuk.
Druilerige regen, modderige paden op het kerkhof, hier en daar iemand die met hetzelfde werk bezig is.
"Onze" bloemenzaak is in andere handen overgegaan. Niks mis mee, maar het bloemstuk dat we vorige jaren bestelden was wel heel anders dan dat vandaag.
De poetsbeurt van dit jaar had weinig zin, nauwelijks schoongemaakt en regenvrij, vielen de onophoudeijke druppels op het graf. 
Nou ja.
De intentie is goed. 
We blijven niet langer dan noodzakelijk is, het is echt Allerheiligen- Allerzielenweer.
Met een foto maak ik de andere familieleden deelgenot van de "inspanningen" die we verricht hebben.

Het is alweer maandag, ik kan blijven herhalen dat de dagen en weken vorbij vliegen.
De reünie van jaargang '67 was wel een heel ontspannen en gezellige midag. Heftige knuffels, attenties voor gastvrouw en gastheer, iedereen was enthousiast om de anderen weer te zien en te spreken.
Áls je aan de beurt kwam!
Aan tafel gingen de anekdotes en herinneringen over reizen en leraressen, foto's en verhalen geanimeerd verder. En, zoals dat gaat als je vijf oud-juffen bij elkaar zet, rectificaties en "rooie potloden" werden niet gespaard.
Wat de kok op tafel zette werd met veel plezier verorberd.
Vanaf de bruschette tot en met de crumble met appel en rood fruit werd de kookkunde alle eer aangedaan.
Jammer dat de saus bij de zalm veel te gezouten was. Dat krijg je als je een keer uit een flesje put en niet zelf aan de slag gaat.
                                                                            

Gisteren, zondag was een dag met veel wisselend weer. Die dag heb ik besteed aan de nieuwe gordijnen die in de maak zijn.
Tot nu toe heb ik vijf meter geweven.  Om zelf een idee te krijgen hoeveel tijd  het project gaat kosten, per uur weef ik ongeveer 40 centimeter. Dan moet er niet te veel openthoud zijn, of draadbreuk, nieuwe voorraad opwinden op spoeltjes.
Het gaat wel mooi worden, verwacht ik.

Eerst hebben een hele tijd wakker gelegen, vanmorgen, om dan weer in slaap te sukkelen, om dan tenslotte rond negen uur op te staan.
Het was al tien uur toen we aan het ontbijt zaten.
Het aankomend festijn van de reünie aan het eind van de week was voorwerp van overleg. Vannacht had ik al happen bedacht, 
en wat er nodig zal zijn.
Het betreft de jaarlijkse bijeenkomst van vijf kweekdames, die in 1967 slaagden aan de zeer katholieke kweekschool "Maria Immaculata" in Heerlen.
De regerende nonnen hoopten dat zij even "Immaculata" zouden blijven, helaas, diverse heren staken daar een stokje voor!
Hun stokje!
De reünie is steeds gepland op de laatste vrijdag van oktober. Vaak in Maastricht, in Sittard, Den Bosch, allerlei kwalen beperken de daden, een wandelingetje, en bezichtiging, tot een minieme actie.
Dit jaar werd het zó moeilijk om elkaar te treffen, wij, mijn andere helft en ik, hebben de gasten bij ons uitgenodigd voor een lunch.
Het werd met alle handen aangegrepen. 

Na de eerste ideëen is Tiny aan de slag gegaan in de bieb, de kamer die we benutten als opslag voor de boeken.
De bovenste planken moesten leeggeruimd worden, dan afgestoft, vervolgens met een speciale doek nabehandeld.

Herinnering aan een textielreis in Engeland, we bezochten Castle of Chatworst, kwam boven drijven.
Eigenlijk was het landgoed gesloten in die tijd van het jaar, december, maar iedere gast is welkom, de kassa moet rinkelen.
In die maanden was groot onderhoud in het kasteel. Het meest indrukwekkend was de bibliotheek: 10- à 15000 in leer gebonden boeken kregen een voor een een beurt.
Een vlijtige lakei nam één boek uit het rek, wreef met een geprepareerde doek voor- en achterkant zorgvuldig het leer in.
En zette het boek terug in de rij. En dat x1000 keer!

Zomaar op de bijna bovenste tree van de ladder is voor haar net een tree te hoog-tevrees. Dat deel heb ik daarom overgenomen.
Terwijl zij de boeken afstofte kon ik aan het werk op het getouw, om door te werken aan de gordijnen.
Ik werd onderbroken als de planken schoon waren, de boeken gekuist en herplaatst konden worden.

De herfst met zijn nare gewoonte om de bomen te ontkleden na ze eerst in fraaie kleuren gekleed te hebben, levert veel extra tuinwerk op. Zo'n beetje iedere dag loop ik door de achtertuin om eventuele walnoten te zoeken en te rapen. De opbrengst is zeer zchaars dit jaar. De grote boom in de wei levert nauwelijks nog wat op, nu al voor het derde jaar, de andere, bij de vijver, levert in vergelijk met vorige oogsten een zeer schamel resultaat. Maar je moet toch speurend de hele tuin doorspitten! 
Na enkele dagen en een nacht met harde wind en regenbuien had ik een container vol!!. 
Dan waren er weer enkele artsenbezoeken aan de orde. 
Een nieuwe leesbril, 
Nieuwe hoorapparaten, 
Bloedprikken,
Consult bij de huisarts,
Consult bij de reumatoloog.Verder vergaat de tijd met boodschappen, een praatje op de markt met een oude bekende, 
en, inderdaad, tussendoor ook nog verder werken aan de gordijnstof. Ben door de 3 meter grens gegaan.
Ik hoef nog maar ongeveer 30 meter, dat schiet dus lekker op!

Bezoek bij de audicien leverde een nogal teleurstellend resultaat op! De trilharen in het slakkenhuis verharden stilaan, ik weet niet in welk tempo, maar uiteindelijk blijft niets anders over dan totale doofheid. Dat beeld is me al enkele jaren geleden voorspeld, het komt hard aan. Zonder hoorapparaten hoor ik aan de ene kant nog 20%, aan de andere nog 25%. Daar wordt je niet echt vrolijk van. Met hulpmiddelen zal het wel meer "luistergenot" opleveren, het blijft behelpen. De audicienne legde uit dat de nieuwe generatie apparaten heel wat meer kunnen dan die ik nu nog gebruik. Tegen het einde van de maand kan ik proefondervindelijk ervaren hoeveel meer.
Ik begrijp niet helemaal hoe het in elkaar zit. Als we na de fitness koffie drinken met een groep deelnemers moet ik vaak mijn oren dichtstoppen om het volume te temperen.
We hebben een paar zeer luidruchtige sporters die vooral boven alles en iedereen uit willen komen. Niet te verdragen.
Het schuiven met stoelen over de stenen vloer, niet te harden.
Het imiteren van de blèrende prinsjes en prinsesjes, wat een herrie.
Heel vaak laat ik de (h)oorbellen uit, met het gevolg dat ik in een wolkige bubbel zit en nauwelijks volg wat er besproken wordt.

En ondertussen zit ik toch geregeld achter het getouw, het werk gaat door. Een groter vlak toont de patronen die geweven worden, het ziet er goed uit. Als het vandaag meezit ga ik over de 2 metergrens.
---
Het is16.45 uur, een Belg, Vermeersch?, is wereldkampioen gravelrijden, ze reden praktisch door de huiswei, vóór een Nederlander, Frits Biesterbos, op 38 seconden.
Geen kampioen, maar ik heb wel mijn doel bereikt, 2.20 meter geweven gordijn!
 

Nu alle problemen opgelost zijn kan ik eindelijk "meters maken". Voorlopig nog decimeters, maar toch. 
Vanmorgen heb ik 40 cm geweven, foto's gemaakt en een verjaardagskaart in elkaar geknutseld.
Een mens moet toch wat. Tot nu toe heeft het geregend, op dit moment schijnt de zon.
Een paar foto's.
  

Dan gaat het over de cd-speler. Al langer dan een jaar kregen we regelmatig de waarschuwing dat het apparaat een schoonmaakbeurt moest krijgen. Wat er precies gekuist moest worden was voor ons een raadsel. Tot op een dag geen geluid meer te horen was. De schijfjes draaiden wel, maar "musica", ho maar!
Ten einde raad hebben we toen contact gezocht met een firma die als heel betrouwbaar bekend is om het probleem te bespreken.
Twee mannen hebben het spul opgehaald, nadat ze eerst nog geprobeerd hebben of er misschien meer aan de hand was. In de TV was ook een of ander onduidelijk dingetje niet meer te repareren, de ouderdom, 15 jaar, dus geen onderdelen meer beschikbaar.
Twee weken later kregen we een telefoon om mee te delen dat de cd-speler weer in orde was, maar voor de TV was maar één oplossing, nieuwkoop!
Om een keuze te maken zijn we naar de winkel gegaan, na enkele jaren weer eens met de trein op stap, van Nuth cs, inchecken bij Arriva,  naar Sittard, uitchecken bij Arriva, inchecken bij NS, per intercity helemaal naar Roermond. 
Navertellen wat er allemaal mogelijk is bij zo'n aankoop, ik kan het niet herhalen. Uiteindelijk hebben we een keuze gemaakt, het spul werd besteld, zodra alles "binnen" was kregen we bericht om een afspraak te maken om een en ander te installeren. 
Dat gebeurde gisteren. Dezelfde monteurs over de vloer, een halve kamer vol dozen, kabels, apparatuur en rondlopende, en over de vloer kruipende werkers. In de kruipruimte, naar buiten , in de wagen nog meer spul halen, kruipruimte weer afgedekt, deur open, vliegen naar binnen, je bent niet meer baas in eigen huis.
Tussendoor zorgen voor voldoende drank met wat lekkers, je bent wel bezig zo'n dag.
Maar tenslotte worden alle dozen, verpakkingen, onderdelen, oude TV naar de bedrijfswagen gebracht en dan begint het uitleggen van hoe je vanaf nu TV kijkt!
Eén van de twee doet dat heel rustig, jakkert het programma niet af, vraagt regelmatig of het duidelijk is, gaat pas verder als we blijk geven dat we "het" snappen.
Als dan het eerste beeld verschijnt is dat wel een "ongelooflijk, wat een beeld" opmerking waard.

We zijn voorlopig uit de brand, kunnen weer wat jaren vooruit, kunnen weer cd-tjes afspelen, radio luisteren, een dvd draaien, ja, het leven lacht ons weer toe!

We hebben weer een paar broeierig-warme dagen en nachten achter ons.
Dat weerhield ons niet om met auto naar de garage te rijden, voor wat een grote beurt bleek te worden, om dan te voet naar huis terug te lopen.
Een afstand van ongeveer 8 km, niet echt natuurschoon, maar een mix van straten, schaduwplekken, volop zon, een pleisterplaats aan een vijver met een rustpauze, koffie en sanitaire voorzieningen.
Het laatste stuk gaat lang bergop, onder een steeds warmer wordende dag. 
 Links een maïsveld, redding voor als de nood het hoogst is, rechts een oude vuilnisstortplaats, achter hoge hekken.
Uiteindelijk kom je uit bij Nuther Kruis, het hoogste punt van ons dorp. Dat punt gloort aan de horizon en nodigt om een stapje meer te zetten.
Waarom?
Dan volgt nog een afdaling onder dichtgegroeide bomen, heerlijk koel.
En dan het verlossende bord met de aanduiding:
Grijzegrubben!

's Middags bracht onze buurman mij naar de garage, per taxi.

Een week gleed als droog zand door mijn handen.
Zó is het maandag, zó is het weer zondag.
Het beloofde een mooie dag te worden met volop zon. Om er echt van te profiteren stelde mijn betere helft voor om "een stukje te lopen, heb je zin?" 
Dat leek een goed idee.
"Dan kunnen we beter wat vroeger gaan, dan is het nog niet zo heel warm."
Ook mee eens.
Het was toch al even over half elf voordat we op weg waren. Links, rechts aanhouden, rechts, rechts, links, rechtdoor, zij had een route over veldwegen gekozen.
  Nauwelijks op weg zagen we in de berm van de Bronkweg deze kanjers van zwammen. Een formaat dat je niet zo vaak tegenkomt. Maar zeker de moeite waard om vast te leggen en weer te geven. Als het elfenbankjes zijn dan mag daar een stevig Elfje (Twaalfje?) op zitten om even uit te rusten van een droomvlucht.
Dat loopt niet steeds even gemakkelijk, het is wel een vrij pittige tocht. Af en toe is de weg overschaduwd door wat bomen, dat is een welkome verkoeling.
Zonder pauze lopen we verder, we ontmoeten een paar dat we niet kennen, maar mij herinnert de man aan een klasgenoot van de Kweek, later ook nog collega in Nuth.
En deze man is dan ook nog bevriend met die klasgenoot. Hoe kan iets lopen. Een kort praatje en verder.
We zijn onderhand in Aalbeek, kiezen het Omlooppad, door weilanden en langs de Platsbeek naar Helle. Een leuk stukje natuur.
We steken de weg over, zeggen goeiendag tegen twee uitrustende fietsers en lopen over het Heller voetpad, rechts omhoog, steken weer een verharde weg over en beginnen aan het Lange Meinpad,
langs maïsvelden om uiteindelijk uit te komen op de Horenweg. Langs de huizen van de "Criemesjkoloníe", naar de Bergerweg en Bronkweg en tenslotte arriveren we in Grijzegrubben.
We zijn bijna twee en een half uur en ruim acht kilometer verder!
Al met al een stevige, mooie wandeling.Aan het eind was het al een heel stuk warmer.
Wat ons opviel, andere wandelaars en fietsers, ruiters, koetsiers waren vriendelijk en zeiden net zo goeiendag, of Hallo, of zelfs een opmerking over het weer.
We smeren een boterham en gaan dan pas onder de douche.
Een douche royaal verdiend, vinden we alletwee.

De lamp hangt, steekt een beetje over, daardoor is het risico groter dat ik er met mijn bölles langs schamp en wondjes oploop. Mijn betere helft is dan nogal bezorgd dat dit ook werkelijk zal gebeuren. Daarom heb ik een oplossing gezocht en gevonden. Zo simpel als maar kan. De schouders eronder gezet, schrapzetten en met kleine rukjes het hele getouw enigszins van de "eeuwige" plek geschoven. Dankzij de vilten plakzooltjes ging dat nogal moeiteloos. En het resultaat is doeltreffend. Om aan het werk te kunnen moet ik omlopen, langs de aanslag, die zo'n 30 cm uitsteekt aan beide kanten.
Om helemaal zeker te gaan heb ik de hele lamp ook nog eens 5 cm hoger aan de ketting gehangen.
Nu moet ik echt op mijn tenen lopen om de lampekap te raken.

Iets heel anders.
Enkele jaren geleden kochten we op een expositie, in Eygelshoven, een schilderij van Simone. Zij is alweer bijna 22 jaar getrouwd met mijn neef. Haar hobby is schilderen, neemt les bij Josef Kerff.
Ze doet geen moeite om echt te verkopen, maar bij gelegenheid van de expo vond ik één schilderij de moeite waard. Zonder titel, maar er is heel veel op te zien. Gestileerde mensfiguren in felle kleuren. Dat werk hangt al alle jaren naast het weefgetouw. Als ik ga werken zie ik steeds weer verrassende "plaatjes", het blijft de moeite waard om naar te kijken.
Met het ophangen van de nieuwe lamp werd het zicht enigszins vertroebeld. Daarom heb ik het nu zó gehangen dat het in het volle zicht blijft. Eigenlijk een betere plek als voorheen.