21 juni 2024 wreed accident 2

Buurvrouw steekt triomfantelijk de armen in de lucht, een duidelijk signaal dat de missie is geslaagd. De bril is gevonden. En weer een gelukkig toeval. Een collega van school wandelt op het pad waar ik ook gelopen heb. Buurvrouw vraagt haar of ze misschien een bril heeft zien liggen.
"Nee, geen bril, wel een brillenglas!", is het verbaasde antwoord. En ze weet ook nog waar ze het zag liggen. Tiny ziet het glas liggen en even verderop in het gras ligt het montuur. 
Weliswaar is één vatting gebroken, maar een eerste blik toont wel dat het glas onbeschadigd is. En het volgend gelukkig toeval dient zich aan. Het linkerglas, van mijn blinde oog is uit het gebroken montuur gevlogen, het goede oog kan gelukkig nog gebruik maken van het bijbehorende glas, dat nog stevig in het montuur zit geklemd.
"Ik zou eigenlijk wel nu nog naar de opticien willen, om te bekijken of er een noodreparatie kan gedaan worden.", opper ik.
"Nou, dan gaan we toch, het is vijf uur, ze sluiten om zes."
We worden meteen geholpen, al is het zeer provisorisch. Een echt herstel zou minstens 24 uur kosten en zo lang kan ik niet zonder bril. Met een plakbandje wordt de vatting vastgezet, even proberen, het zal wel lukken om daarmee te functioneren. Terug thuis moeten een aantal zaken geregeld worden.
Onze geplande muziekreis, overmorgen, ga ik annuleren. Het zou ondoenlijk zijn om mee naar Brugge te gaan. De arts heeft dat ten stelligste afgeraden! De organisatie heeft geen reserve-deelnemers meer op de lijst staan. Ik probeer zelf nog iemand te strikken, maar zij heeft die dagen al volgepland met allerlei activiteiten. Jammer, maar dan niet. 
Ik breng wat kennissen en vrienden op de hoogte van het wreed accident. Meeleven, onbegrip, hulp aanbieden als dat nodig zou zijn. Voorlopig weet ik niets te noemen waarmee ik geholpen zou kunnen worden.
We gaan op tijd naar bed, het hele avontuur houdt me nog een tijd bezig. Maar ik slaap wel.Ter controle of er wel een hersenschudding is moeten we om de twee uur wakker worden om met wat vragen te controleren of ik er nog ben. Dat gaat zonder problemen. Radio nieuw programmeren, twee uur slapen, controleren. Zo komen we de nacht wel door.

Als we 's morgens opstaan is mijn eerste zorg of ik hoofdpijn heb, duizelig ben, braakneigingen onderdrukken moet. Gelukkig niets van dat alles.  Met wat handdoeken had ik het kussen beschermd tegen doordruppelend bloed, maar dat is ook overbodig gebleken. Na het ontbijt gaat Tiny wat boodschappen doen, we hadden enige voorraad opgemaakt, want we zouden naar Brugge gaan. 
De deurbel! Mijn schoonzus, die zo geweldig geholpen heeft.
"Ik was er niet gerust op, ik moet toch even komen kijken hoe het met je gaat, hoe heb je geslapen, heb je wel geslapen?"
Ik kan haar geruststellen. Ik nodig haar binnen, ze bekijkt de verbanden en pleisters en zegt dan:" Ik vind dat je dit verband écht moet verschonen. Dat is alleen maar goed voor de wond, het oude bloed moet verwijderd worden, en met een schoon nieuw verband kan eventueel nieuw bloed veel gemakkelijker opgenomen worden."
"Mijn gedachten gaan direct naar Tiny. Ik weet zeker dat ze dit niet aan kan."
"Zal ik het verschonen?", vraagt schoonzus.
Ik hoef niet lang na te denken. "Als je dat wil doen, ik zou het zeer waarderen"
Ze onderneemt meteen actie. Handen wassen, verband halen, voorzichtig maar zonder geteut haalt ze het oude verband weg.
"Oeioeioei, dat ziet er lelijk uit!"
"Kun je daar een foto van maken?" "Waar heb je de telefoon?" En binnen de minuut is de foto gemaakt.
     De foto's! Ik schrik ook wel even als ik dit slagveld zie. Wat je niet ziet is de gezwollen neus, de blauwe vlekken in wang en keel. Ik voel wel geen pijn. De wond wordt afgedekt met twee pleisters. Dat voelt al beter, ik ben blij dat ik zo deskundig geholpen word. 
"En als je nog meer hulp nodig hebt, je weet me te vinden. Ik doe het graag."
"Daar maak ik zeker gebruik van, als het nodig is." Ik begeleid haar naar buiten, op dat moment rijdt Tiny de oprit op. En zij bedankt nog eens uitbundig voor de hulp bij het hele geval.
Zo stilletjesaan begint door te dringen wat me gisteren overkomen is. Maar vooral ook hoeveel toevalsmomenten en hoeveel geluk ik heb gehad. 
De dag vergaat in wat rondhangen en met het lezen van meelevende appjes en betuigingen per telefoon. Het verhaal wordt veelvuldig verteld. Van veel kanten deelname en dat voelt toch wel goed. Zeker als ik de foto heb rondgestuurd. Met wat paracetemol hou ik de pijn(?) onder controle. Het levert helaas wel een duffe kop op.
(wordt vervolgd)